Uczymy się słowa „daj”

Zadziwiające, że choć zasób słownictwa Adasia jest ostatnio coraz bardziej rozbudowany, nie ma w nim słowa „daj”, które jest na ogół jednym z pierwszych słów wymawianych przez dzieci. Adaś nigdy nie mówił „daj”, ani „da”. Nie mówił nic, co wyrażałoby pragnienie. Kiedy czegoś chciał, brał mnie za rękę, prowadził w miejsce, gdzie ta rzecz się znajdowała i próbował skłonić, żebym mu to podała. Albo stawał i krzyczał.

Podczas wizyty w poradni psychologiczno-pedagogicznej padło pytanie o to, jak Adaś zachowuje się, kiedy czegoś chce. Pani psycholog poradziła, żeby niejako wymusić to „daj” – nie dawać nic zanim Adaś o to nie poprosi w ten konkretny sposób.

Pierwsza próba była jeszcze zanim wyszliśmy z gabinetu. Adaś chciał zabawkę. Udało się, powiedział „daj”. Chyba nieco zbyt optymistycznie podeszłam do tematu, ale uznałam wtedy, że to takie proste!

W praktyce takie proste to nie jest. Słowo „daj” do dziś istnieje jedynie jako wymuszone powtórzenie. Gdy Adaś czegoś się domaga mówię „Adasiu, powiedz daj”. Wtedy owszem – jest „daj”. Jak się bardzo postaramy, jest nawet „daj…mamo!” Jednak w żaden sposób, jak na razie, Adaś nie jest w stanie przełożyć tego na analogiczne sytuacje. Właściwie – nawet w identycznej sytuacji kilka chwil później nie potrafi powiedzieć spontanicznie „daj”.

Dzisiaj spróbowałam nieco inaczej. Adaś co chwilę przybiegał po kawałek jabłka. Po kilku wymuszonych „daj”, poszłam dalej. „Adasiu, jak się mówi, kiedy chcesz jabłko?” Pewnie za trudne. Więc prościej. „Adasiu, chcesz żebym dała ci jabłko?” Myślałam, że chociaż słowo „dała” będzie kluczem. Już nawet „tak” to byłoby coś. W odpowiedzi usłyszałam powtórzone „dała”…

Na razie jesteśmy daleko od sukcesu, ale wiem, że to wymaga cierpliwości i czasu.