środa, 19 marca 2014

Kształty

W sobotni poranek szykowałam w kuchni śniadanie. Po chwili wszedł mąż. Sięgnął po ściereczkę i skomentował:
-Adaś rozlał mleko.
Komentarz był właściwie na tyle cichy, że Adaś w sąsiednim pokoju nie powinien go usłyszeć. Ale Adaś chwilami zdaje się słyszeć wszystko. Usłyszał i postanowił doprecyzować:
-Mamo, ale nie całe!
To w kontekście wpisu pod poprzednim postem ;) 
Tak - Adaś jest precyzyjny. Wcześniej się nad tym nie zastanawiałam, a raczej - nie umiałam tego nazwać, ale to prawda. Czasami czuję, że nie jestem w stanie sprostać tej dokładności synka.

Adaś potrafi nas też zadziwić swoimi skojarzeniami. Niesamowicie porusza się w świecie kształtów. Zadziwił tym również panią psycholog z poradni podczas testów. Na pokazanym mu obrazku odnalazł coś, czego nikt tam wcześniej nie dostrzegł, a najlepsze, że każdy wtedy pomyślał "rzeczywiście!"
Kiedy Adaś zobaczył na komputerze paletę barw, pobiegł od razu do swoich zabawek. Przybiegł z foremką w kształcie sześciokątu foremnego i przyłożył ją do monitora z niezwykłą starannością. Jaka była radość, gdy przekonał się, że kształty idealnie do siebie pasują! Bardzo żałuję, że nie udało nam się tego uwiecznić na zdjęciu, ale to była dosłownie sekunda.
Widzicie tu koparkę?
Adaś sam ją ułożył, zupełnie spontanicznie.
Ostatnio odkryliśmy na nowo klocki drewniane. Adaś zbudował sam całe miasteczko. Zaskoczona byłam, że tak dobrze sobie z nimi radzi. Potem było sprzątanie klocków - wrzucanie ich do odpowiednich otworów w pudełku. Synek wrzucił do pudełka klocek w kształcie półokręgu. Moment zamyślenia. Wróć! Wyszukał przed chwilą wrzucony klocek, przyjrzał mu się i z okrzykiem radości oznajmił "Taki kształt jest u babci na korytarzu, na górze!" Miał rację - okno w takim kształcie jest na korytarzu, w domu, w którym mieszka babcia.

To niesamowite, ilu rzeczy można się nauczyć od dzieci. Ja ciągle się uczę od Adasia, że pewne oczywistości wcale nie są oczywiste.
Któregoś dnia Adaś próbował zdjąć mi okulary, z iście dziecięcą delikatnością.
-Adasiu, nie zdejmuj mi okularów, bo nie będę nic widziała.
Adaś przyjrzał mi się wnikliwie.
-Mamusiu, ale przecież patrzy się oczami!

czwartek, 13 marca 2014

Dwie strony

Wiosnę mamy niemal już w pełni. Korzystamy z niej, ile się da. Adaś wyjątkowo chętnie wychodzi z domu. Przesadą byłoby napisanie, że inicjuje takie wyjścia, ale zgadza się na nie bez większych oporów. Co więcej - widać, że wiosenne spacery sprawiają mu radość. 
Niedzielną wyprawę do naszego ulubionego parku zaczęliśmy od mocnego akcentu - Adaś przejechał kilkadziesiąt metrów na trójkołowym rowerku. Potem był długi spacer, podczas którego podziwialiśmy krokusy. 
Rowerek...
...taniec pod Halą Stulecia 
zakończony pięknym szpagatem...
...a następnie kilka okrążeń wokół nieczynnej fontanny.
Spacer zaliczony :)
Ostatnio Adaś bardzo lubi kwiatki. Zaczął nawet zauważać nasze roślinki doniczkowe, stojące na oknie i koniecznie chce je podlewać. Myślę, że nie tylko z troski o kwiatki, ale z przyjemności patrzenia na wodę. W każdym razie musimy przygotować grafik podlewania, najlepiej po jednej roślince dziennie. Inaczej nasze kwiatki długo nie przetrwają. To tak na marginesie ;)
Wczoraj Adaś, kiedy przyszłam po niego do przedszkola, przybiegł do mnie i rzucił mi się na szyję. Jakie to było przyjemne uczucie! Potem długo się zastanawiałam, czy kiedykolwiek wcześniej Adaś tak mnie przywitał. Nie wiem, ale i tak było to zupełnie wyjątkowe. 
Potem spacer i zabawa ze spotkanym po drodze kolegą z sąsiedztwa.
Dzisiaj Adaś przeszedł samego siebie. Bawił się z kolegą ponad godzinę i nie chciał wracać do domu! Ulubioną zabawą Adasia jest ostatnio bieganie, a mama i tata nie mają przecież tyle energii, żeby biegać całe popołudnie. A kolega ma :)
W drodze powrotnej z przedszkola doszło do rozmowy o latarniach. Czemu o latarniach? Bo są przy drodze, którą szliśmy (dziś wyjątkowo inaczej niż zwykle).
Kiedy Adaś usłyszał, że nie wolno dotykać latarni, zapytał dlaczego.
-W latarni płynie prąd i dotykanie jej może być niebezpieczne. O, widzisz znaczek?
Adaś zlustrował latarnię wzrokiem. 
-Teraz to chyba nie płynie prąd, bo latarnia nie świeci. 
...
Potem przyglądaliśmy się kurom w gospodarstwie. 
-Widzisz, Adasiu? Kury! 
Cisza.
-Jak robią kury?
Cisza.
-Kury robią ko-ko-ko.
-Mamo, nie robią ko-ko-ko, bo jedzą.
...
Tą drogą w pięć minut Adaś rozłożył mnie na łopatki ;) 

To jedna strona naszej rzeczywistości. Jak najbardziej prawdziwa. 
Jest jeszcze druga strona. Równie prawdziwa. Codzienne wybuchy złości, krzyku. Codziennie te same elementy dnia nie do przejścia. Od miesięcy, czy nawet lat. Zawsze po przyjściu z przedszkola, w progu niemal, następuje wybuch płaczu. Powody bywają różne, ale wiem, że są one tylko i wyłącznie pretekstem. Następnym trudnym momentem jest wieczorne mycie. Nieraz po takim dniu, wieczorem, mam ochotę się po prostu wypłakać. 
Szukam sposobów, żeby uniknąć sytuacji kryzysowych. Bo może, zaraz po przedszkolu, trzeba Adasiowi dać spokój, niech sobie poleży, odpocznie. Ale on nie potrafi. To może od razu go czymś zająć? Ale jest zmęczony. A może plan popołudnia umieścić w przedpokoju, żeby zaraz po wejściu do domu Adaś wiedział, co go czeka? A może...myślę, próbuję. Właściwie - myślimy, próbujemy, bo trudno z tego procesu wyłączyć tatę Adasia. 
Niestety, często zostaje po prostu bezsilność, bezradność. Czasem złość na samego siebie, że można coś było rozegrać inaczej i może wtedy...
Dzisiaj przyszłam po Adasia. Dzieci ubierały się do wyjścia na dwór. Ogarnęłam wzrokiem szatnię. Wszystkie maluszki, siedziały w równym rządku, każdy przy swojej szafce. Obok starsze grupy. Adasia nie ma. 
Znalazłam go po chwili. Siedział pomiędzy chłopcami ze starszej grupy, kręcił głową i pokrzykiwał po swojemu, zagłuszając otaczający go hałas. 
Potem mi powiedział, że dzieci mu zasłoniły ciuchcię (jego znaczek na szafce) i dlatego musiał poczekać. 

poniedziałek, 3 marca 2014

Wiosenny spacer

Weekend zaskoczył chyba wszystkich wiosenną pogodą. Chociaż nie - nas nie zaskoczył. 
Któregoś poranka, jakoś tydzień temu (bo wtedy akurat chodziłam na późniejszą zmianę i to ja odprowadzałam Adasia do przedszkola), Adaś zapytał mnie, kiedy będzie wiosna. Odpowiedziałam, że kalendarzowa wiosna będzie za miesiąc, ale to wcale nie znaczy, że wtedy będzie ciepło. Ciepło może być wcześniej, lub później. Adaś nie dawał z wygraną - koniecznie chciał wiedzieć, kiedy będzie prawdziwa wiosna. Sprawdziłam więc prognozę pogody i dowiedzieliśmy się, że mamy już przedwiośnie, a wiosna, słoneczna i ciepła, będzie tuż-tuż. 
Z tej okazji Adaś zapragnął posiać kwiatki w ogródku. Obiecałam, że popołudniu pójdziemy do sklepu i kupimy nasionka. Ku mojemu zdziwieniu po powrocie z przedszkola Adaś pamiętał o tym i (uwaga!) chciał pójść na spacer - do sklepu - po nasionka. Poszliśmy, Adaś wybrał, jakie kwiatki posiejemy w ogródku. Jak na razie z sianiem czekamy, aż będzie naprawdę ciepło.

A wiosenny spacer był wczoraj. Poszliśmy aż na drugi koniec wioski. Po drodze minęliśmy plac zabaw, ale Adaś dyskretnie udał, że nie widzi. 
Po zdjęciach można by pomyśleć, że Adaś szedł cały czas sam, ale tak naprawdę momenty te były bardzo krótkie i bez wózka byśmy nie dali rady. Zawsze w takich chwilach nasuwa mi się myśl, że być może 3,5-latek nie powinien już korzystać z wózka? Chciałabym chodzić z Adasiem na piesze spacery, a tymczasem wózek jest nam absolutnie i koniecznie potrzebny, nawet żeby pójść do pobliskiego sklepu. Czy to nasze błędy wychowawcze? A może blokada psychiczna dziecka? Czy może wreszcie te spacery są naprawdę ponad możliwości Adasia? Nie wiem, ale nie raz męczą mnie te myśli. Był pewien czas prób...chyba bardziej walki, bo po takich spacerach byliśmy bardziej zmęczeni niż wypoczęci. A wczoraj to był naprawdę fajny, wspólnie spędzony czas. Skłaniam się więc ku stwierdzeniu, że nic na siłę i przyjmuję status quo.  
Kiedy wracaliśmy miało miejsce dość niezwykłe dla nas wydarzenie. 
-Tutaj mieszka mój ulubiony sąsiad! - zawołał w pewnym momencie Adaś. 
Zdezorientowana popatrzyłam na wskazywany budynek, mieszczący się na drugim końcu wioski, który widziałam ze dwa, może trzy razy w życiu. Po jakimś czasie mąż przypomniał sobie, że kiedyś rzeczywiście byli tam z Adasiem. Mieszka tam pewien mężczyzna, który kiedyś zaprosił ich na podwórko i chwilę razem posiedzieli. Tyle, że to było co najmniej 1,5 roku temu! Od tamtego czasu ani razu tam nie byliśmy, ani nawet nie przechodziliśmy tamtędy, a Adaś bezbłędnie rozpoznał to miejsce.
Podobno dzieci nie pamiętają tego, co się wydarzyło zanim skończyły 3 lata. Tamto wydarzenie miało miejsce, kiedy Adaś miał niespełna 2 lata. Mąż, kiedy podzieliłam się z nim tą refleksją, stwierdził, że Adaś najprawdopodobniej "wszystko" będzie pamiętał. Niesamowita pamięć, ale zarazem budząca w nas lekki lęk. 

Wieczorem w kościele Adaś dał popalić jak mało kiedy. Punktem kulminacyjnym było wejście do konfesjonału i odśpiewanie "Baranku Boży..." - bo Adaś zazwyczaj odtwarza z pewnym opóźnieniem kolejne fragmenty Mszy. 
Pod koniec Mszy nie wiedziałam już, gdzie mam oczy podziać. Najczęściej w takich sytuacjach wychodzimy w trakcie, ale tym razem nie było jak.
Po wyjściu powiedziałam Adasiowi:
-Nie podobało mi się dzisiaj twoje zachowanie w kościele. Rozumiem, że byłeś zmęczony, ale zachowywałeś się niegrzecznie.
Na co Adaś:
-Mamusiu, ja wcale nie chciałem być niegrzeczny. Mi się tylko ta budka tak bardzo spodobała.
...