Jesteśmy świeżo po kolejnej już wizycie w poradni endokrynologicznej, i chyba czas na parę słów na ten temat.
Po wprowadzeniu leczenia hormonem wzrostu staraliśmy się nie oczekiwać zbyt wiele, nie chcieliśmy się nastawiać. Nie mierzyliśmy Adasia co chwilę, czekając na dodatkowe centymetry. Zbyt dużo było w tym wszystkim niepewności – hormon przyznany na rok, warunkowo. Wrocławscy lekarze byli zresztą przekonani, że samo wprowadzenie hormonu wzrostu nie przyniesie efektu. Nawet Adasiowi nie chcieliśmy mówić, że „na pewno urośnie”, więc bez żadnych zapewnień, zupełnie prawdziwie, mówiliśmy, że od zastrzyków „może” więcej urośnie i nabierze sił.
Zresztą mam wrażenie, że Adasiowi te dodatkowe centymetry były zupełnie obojętne, zwłaszcza, gdy miał być w tym celu kłuty. Po jakimś czasie opracowaliśmy sposób – na śpiocha. Skonsultowaliśmy w poradni i nie było przeciwwskazań. Wszyscy co prawda się dziwią, że się dziecko nie budzi przy ukłuciu, ale tak jest - Adaś ma duże problem z zasypianiem, ale śpi (przez pierwsze 2) godziny bardzo mocno. Po tej zmianie Adaś raz na jakiś czas zapytał czy nadal dostaje hormon i chyba przyjął do wiadomości, że tak jest, zupełnie się już tematem nie przejmując.
My też liczyliśmy nie tyle na dodatkowe centymetry. Przede wszystkim mieliśmy nadzieję, że podawanie hormonu wzrostu wpłynie na ogólne samopoczucie Adasia, że przestaną się powtarzać te „dziwne” epizody utraty sił, że się chłopak przestanie tak szybko męczyć – bo to wszystko mogło być zależne od niskiej masy mięśniowej, od spadków cukru i tak dalej. Zresztą – przez lekarzy również byliśmy przekonywani, że objawy te najprawdopodobniej są powodowane niedoborem hormonu wzrostu.
Zaczynaliśmy w połowie stycznia, z 99,8 cm i 12,5 kg.
Szybko zauważyliśmy, że Adaś zrobił się wyraźnie cięższy niż był. Wcześniej to było „kompaktowe” dziecko. Podnieść, przenieść, a nawet nieść przez jakiś czas, to nie był problem. A tu nagle, niemalże z dnia na dzień, czuć było różnicę. Właśnie nie tyle widać, co czuć.
W kwietniu było 1,7 cm na plusie. Tak nawet myślałam wtedy, że rocznie wyjdzie z tego jakieś 6 cm, więc rewelacji nie ma. Ale pani doktor generalnie była zadowolona z postępu. My tymczasem ucieszyliśmy się ogromnie, odbierając wyniki badań. Czynnik IGF-1, który nas tak straszył w ubiegłym roku, urósł od zera osiągając prawie granice normy! Chwilami z lekkim niedowierzaniem przypominam sobie tylko, ile to było stresu rok temu.
A potem w przedszkolu codziennie słyszeliśmy, że nam Adaś rośnie jak na drożdżach. Czasem mimochodem zauważałam, jak wyrastał z butów, które w moich wyobrażeniach miał nosić dwa sezony co najmniej.
Wczorajszy pomiar przerósł jednak wszelkie wyobrażenia: 4 cm do przodu w trzy miesiące. Rośnie nam chłopak w tempie ekspresowym!
I tyle tylko, że od strony kondycyjnej znów mamy dołek, i znów konsultujemy, i zastanawiamy się „co to może być”...
PS. Tymczasem czekamy na młodych Hiszpanów, a właściwie młode Hiszpanki, które przyjadą na Światowe Dni Młodzieży i będą u nad nocować. Adaś szczęśliwy i przejęty zarazem, więc kciuki wskazane, żeby chłopak dał radę.
Po wprowadzeniu leczenia hormonem wzrostu staraliśmy się nie oczekiwać zbyt wiele, nie chcieliśmy się nastawiać. Nie mierzyliśmy Adasia co chwilę, czekając na dodatkowe centymetry. Zbyt dużo było w tym wszystkim niepewności – hormon przyznany na rok, warunkowo. Wrocławscy lekarze byli zresztą przekonani, że samo wprowadzenie hormonu wzrostu nie przyniesie efektu. Nawet Adasiowi nie chcieliśmy mówić, że „na pewno urośnie”, więc bez żadnych zapewnień, zupełnie prawdziwie, mówiliśmy, że od zastrzyków „może” więcej urośnie i nabierze sił.
Zresztą mam wrażenie, że Adasiowi te dodatkowe centymetry były zupełnie obojętne, zwłaszcza, gdy miał być w tym celu kłuty. Po jakimś czasie opracowaliśmy sposób – na śpiocha. Skonsultowaliśmy w poradni i nie było przeciwwskazań. Wszyscy co prawda się dziwią, że się dziecko nie budzi przy ukłuciu, ale tak jest - Adaś ma duże problem z zasypianiem, ale śpi (przez pierwsze 2) godziny bardzo mocno. Po tej zmianie Adaś raz na jakiś czas zapytał czy nadal dostaje hormon i chyba przyjął do wiadomości, że tak jest, zupełnie się już tematem nie przejmując.
My też liczyliśmy nie tyle na dodatkowe centymetry. Przede wszystkim mieliśmy nadzieję, że podawanie hormonu wzrostu wpłynie na ogólne samopoczucie Adasia, że przestaną się powtarzać te „dziwne” epizody utraty sił, że się chłopak przestanie tak szybko męczyć – bo to wszystko mogło być zależne od niskiej masy mięśniowej, od spadków cukru i tak dalej. Zresztą – przez lekarzy również byliśmy przekonywani, że objawy te najprawdopodobniej są powodowane niedoborem hormonu wzrostu.
Zaczynaliśmy w połowie stycznia, z 99,8 cm i 12,5 kg.
Szybko zauważyliśmy, że Adaś zrobił się wyraźnie cięższy niż był. Wcześniej to było „kompaktowe” dziecko. Podnieść, przenieść, a nawet nieść przez jakiś czas, to nie był problem. A tu nagle, niemalże z dnia na dzień, czuć było różnicę. Właśnie nie tyle widać, co czuć.
W kwietniu było 1,7 cm na plusie. Tak nawet myślałam wtedy, że rocznie wyjdzie z tego jakieś 6 cm, więc rewelacji nie ma. Ale pani doktor generalnie była zadowolona z postępu. My tymczasem ucieszyliśmy się ogromnie, odbierając wyniki badań. Czynnik IGF-1, który nas tak straszył w ubiegłym roku, urósł od zera osiągając prawie granice normy! Chwilami z lekkim niedowierzaniem przypominam sobie tylko, ile to było stresu rok temu.
A potem w przedszkolu codziennie słyszeliśmy, że nam Adaś rośnie jak na drożdżach. Czasem mimochodem zauważałam, jak wyrastał z butów, które w moich wyobrażeniach miał nosić dwa sezony co najmniej.
Wczorajszy pomiar przerósł jednak wszelkie wyobrażenia: 4 cm do przodu w trzy miesiące. Rośnie nam chłopak w tempie ekspresowym!
I tyle tylko, że od strony kondycyjnej znów mamy dołek, i znów konsultujemy, i zastanawiamy się „co to może być”...
PS. Tymczasem czekamy na młodych Hiszpanów, a właściwie młode Hiszpanki, które przyjadą na Światowe Dni Młodzieży i będą u nad nocować. Adaś szczęśliwy i przejęty zarazem, więc kciuki wskazane, żeby chłopak dał radę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz