Przedświątecznie

O absolutnie magicznych Jasełkach, pieczeniu muffinów, ubieraniu choinki oraz o naszej wyczekiwanej "normalności".

W ubiegły piątek Adaś miał w przedszkolu Jasełka. Nie były to pierwsze Jasełka Adasia, ale pierwsze, w których dostał indywidualną rolę. Razem z kolegą byli pastuszkami. Każdy z nich miał do wygłoszenia po jednym zdaniu, a potem kilka słów wspólnie. 

Byłam przekonana, że Adaś sobie poradzi. Poradził sobie rewelacyjnie.

Niesamowita była cała oprawa tych Jasełek. Zaświecone lampki na choinkach, lekko przyciemnione światło na "widowni" składającej się z rodziców. Dzieci śpiewały kolędy. Byłam pod wrażeniem, ilu pięknych kolęd się nauczyli. 

Mniej było ambitnie niż w zeszłym roku. Za to dużo więcej "od dzieci". Program był dostosowany do ich możliwości i ja bardzo cenię takie podejście. Widziałam, jakie to dla dzieci było przeżycie. 

Adaś - pastuszek

Byłam przekonana, że na scenie Adaś poradzi sobie świetnie. Zastanawiałam się, jak to będzie później. 

Po Jasełkach był poczęstunek dla rodziców. Siłą rzeczy trochę zamieszania. Żeby nazwać rzecz po imieniu - obawiałam się, że trzeba się będzie ewakuować w trybie przyspieszonym. 

Skądże! Dzieci przysiadły się do rodziców i ze smakiem zajadały pierniczki. Adaś pierniczka nie odpuści, rzecz jasna. Kiedy zjadł, zaproponowaliśmy mu, żeby poszedł się pobawić z kolegami. Poszedł! 

Nigdy, przenigdy, nie widziałam Adasia w takiej akcji! Szalał równo, biegał po sali tak, że aż się zastanawiałam, czy aby nie za bardzo się rozbrykał. Kiedy podzieliłam się tą uwagą z wychowawczynią Adasia, zaczęła się śmiać, że przecież dziecko musi się wyszaleć. No, musi, ale ja nie przywykłam jeszcze. Do tej pory Adaś nie musiał...

Przedszkole opuszczaliśmy niemal ostatni, razem z dwójką najlepszych kolegów Adasia. 

Niesamowite to było, naprawdę. Niesamowite było też to, że chyba po raz pierwszy byliśmy "w tle" i w zabawę Adasia nie musieliśmy się wtrącać. To było coś zupełnie nowego widzieć jak Adaś z przyjemnością bawi się z innymi dziećmi i jak...potrafi się bawić! 

W sobotę piekliśmy muffiny. Bardziej świąteczne byłyby pierniczki, ale muffiny były z okazji wizyty u znajomych. Polubił Adaś to zajęcie. Co zaskakujące, wizyty u znajomych (w każdym razie tych jednych) Adaś też polubił.

Pełna radość. Zabieramy się do pracy.

Drobna pomoc ze strony mamy.

Nakładanie ciasta. To jest najlepsze.
Miksowania Adaś nie lubi. Wychodzi wtedy do innego pomieszczenia.
Muszę potem po niego iść i zapewnić, że już wszystko zostało zmiksowane.

A taki uśmiech pojawił się na twarzy Adasia, kiedy mu pozwoliłam zjeść
resztkę nie wykorzystanego do babeczek budyniu.

W niedzielę ubraliśmy choinkę. Obawiałam się trochę, jak Adaś zaakceptuje taką zmianę w wystroju pokoju dziennego, ale przyjął ją nie tylko ze spokojem, a nawet z radością. Bo u nas, tak się składa, to Mikołaj przynosi choinkę. Taka nasza tradycja. Nie wyniesiona z domów rodzinnych mojego czy taty Adasia. Nasza, zupełnie nowa. 

Choinka ubrana